Sint Rita

Het vroege leven van Sint Rita is tamelijk duister; er zijn geschreven bronnen uit vrij late perioden, zoals de hagiografische reconstructie door Agostino Cavallucci uit 1610.

De meeste biografieën gebaseerd op de beperkte betrouwbare gegevens zijn het er echter over eens dat ze geboren is in Roccaporena, nabij Cascia, en dat haar naam een ​​verkleinwoord is van Margherita.

Referentiestudies en talrijke studies bevestigen haar sterfdatum als 1447.

Ze was het enige kind van Antonio Lotti en Amata Ferri.

Beide ouders worden beschreven als zeer religieuze mensen en “vredestichters van Christus” in de politieke en familiale strijd tussen de Welfen en de Ghibellijnen.

Ze leerden haar lezen en schrijven.

Hagiografieën beschrijven haar als een zachtaardig meisje dat gehoor gaf aan de wensen van haar ouders.

Zoals gebruikelijk in die tijd, werden huwelijken vaak al op zeer jonge leeftijd gepland, vooral wanneer de ouders de volwassen leeftijd naderden.

Zo trouwde Rita op zestienjarige leeftijd met Paolo Mancini (ook bekend als Paolo di Ferdinando), de bevelvoerend officier van het garnizoen van de Collegiacone. Hij werd omschreven als een man met een zeer trots, autoritair karakter en een telg uit een tak van de adellijke familie Mancini.

Ze kregen een tweeling: Giangiacomo Antonio en Paolo Maria.

Rita wijdde zich onvermoeibaar aan haar familie en legde de basis voor de bekering van haar man.

Net toen het huwelijk goed leek te verlopen, werd Paolo Mancini midden in de nacht vermoord, waarschijnlijk vanwege oude wrok, terwijl ze naar huis terugkeerde.

Als een ware gelovige vergaf ze de moordenaars van haar man, maar was ze ontdaan toen ze besefte dat haar zonen wraak zochten.

Daarop stortte ze zich op het gebed en verlangde zelfs naar hun fysieke dood in plaats van hen verantwoordelijk te stellen voor gewelddaden en daarmee de dood van hun ziel.

Kort daarna werden de twee jongens tegelijkertijd ziek en stierven.

Driemaal verzocht ze tevergeefs om toegang tot het Augustijnenklooster van Santa Maria Maddalena in Cascia.

Haar weduwschap en mogelijk de gevolgen van de moord op haar man hebben haar mogelijk verhinderd het klooster binnen te gaan.

Hier komt echter de devotionele legende om de hoek kijken: hoe Rita midden in de nacht door Sint-Nicolaas van Tolentino en Sint-Augustinus tegen de kloostermuren werd gevlogen.

Feit is dat Rita vanaf 1407, nadat ze de familie van haar man en die van haar moordenaar had gepacificeerd en verzoend, veertig jaar in het klooster woonde en zich aan het gebed wijdde.

Er zijn vele bovennatuurlijke tekenen die gelovigen aan Rita van Cascia toeschrijven: op de avond van Goede Vrijdag zou ze een doorn uit de kroon van Christus hebben ontvangen, die in haar voorhoofd was gestoken.

Na deze gebeurtenis weigerde de moeder-overste het verzoek van de heilige om met de andere nonnen naar Rome te vertrekken.

De dag vóór haar vertrek verdwenen de stigmata echter volgens de overlevering, waardoor Rita kon vertrekken.

De doorn werd de laatste vijftien jaar van haar leven door Sint Rita gedragen.

Op de dag van haar doop verschenen er witte bijen op haar kribbe, zwarte bijen op haar sterfbed, een rode roos die in de winter bij haar huis had gebloeid en twee vijgen aan de boom in haar tuin. Voordat ze stierf, stuurde ze haar neef om ze op te halen.

Na haar dood op 22 mei 1447 werd haar lichaam in een populierenkist gelegd, de Codex Miraculorum, vervaardigd door Cecco Barbari; de plechtige kist werd pas in 1462 voltooid.

De verering van Rita van Cascia door de gelovigen begon direct na haar dood en werd gekenmerkt door het aantal en de kwaliteit van de wonderbaarlijke gebeurtenissen die aan haar voorspraak werden toegeschreven, zozeer zelfs dat ze “de heilige van het onmogelijke” werd.

Haar zaligverklaring vond plaats in 1627, 170 jaar na haar dood, tijdens het pontificaat van Urbanus VIII Barberini, voormalig bisschop van Spoleto.

Leo XIII verklaarde haar in 1900 heilig.